Kadıköy İkiden Sonra Esmer

tabutlarda çiçek yetiştir

ölümün saçlarını tara ve beni son bir kez ara

yanan bir ormanın tabiatın göğsünden

nasıl sessizce söküldüğünü anlatacağım sana.

günden güne saydamlaşıyor

gövdemi saklayan duvarlar. 

gecenin kırık omurgasını

öpüyorum, 

dudaklarımda zift.

beyaz tebeşirler ile

resimler çiziyorum

maktulün vücudunun etrafına.

kırılmış şişeler,

ritmi kaçıran topuk sesleri.

kadıköy, illegal bir denklem gibi

çözülüyor gözlerimin önünde.

bu çağın terini silmek için

şair olmadım ben sevgilim.

üstelik korkağım biraz.

tedirgin bir kedi gibiyim ayrıca,

geçerken otobanın sırtından karşıya

hangi orospu çocuğu ezecek şimdi beni,

sen söyle.

ah sevgilim,

tabutumda filizlenmeyecek ise

çiçekler, ölmeyi reddediyorum ben de öyleyse.

biraz kan kusacağım, ruhumu yaralayan

çocukluğumu gömeceğim gece ikiden

sonra atlı karıncaların ayaklarının dibine.

bilakis herkes yorulduğu zaman

koşmaya başlayacağım bu sefer.

kıl payı kazandığım her zaferin

utancını en iyi ben bilirim çünkü.

etim yıprandıkça aynalara

ne denli düşman olduğumu

bildiğim gibi.

ah sevgilim, lütfen korkma.

birkaç şiir daha yazmadan ölmeyeceğim.

hem daha sana yanan bir ormanın

nasıl sessizce battığını

anlatacağım tabiatın göğsüne.

tabutlarda çiçek yetiştir

ölümün saçlarını tara ve beni son bir kez ara

öyle ihtiyacım var ki sesine

bunu sana anlatmalıyım

kelimeler yetmiyor.