KATARSİS

boynundan ciğerlerime dolan,

uzun gecede çam kokusu,

serin bir yel,

denizin şırıltısı,

vücudumdaki derin ürperti,

aymaz ruhumun kontrol radarında

kırmızı parlak bir nokta,

kalbim.

ellerin.

avucundan kollarına süzülen,

sıcak ve içimden.

bu denli aidiyeti

başka nasıl telaffuz ederim bilmiyorum,

seni ne kadar seversem

kendime nankörlük etmiş oluyorum.

senden öğrendim.

insan ellerini,

dünyanın namussuzca kirlettiği

hangi suyun altına soksa arıtamayacak.

şimdi sevdiğim sokak köpeklerinden

teker teker özür diliyorum

-ellerimi onlar kirletti sanıyordum-

yeryüzünün şahit olacağı

en büyük arınmanın başrolünde,

sen ve ben olacağız

hakimiyet kuramadığımız elektronlarımızdan

çıplak ayaklarımızın

yere basmasına gerek kalmayacak kurtulmak için.

ne de olsa

topraktan yaratıldı ya insanoğlu

parmak uçlarımızdan

deli kanımızda

birbirimize karışacağız.