Ozan BayramLUNAPARK
göğsünde inatçı bir leke gibi duruyor
dokundukça kendisini doğuran umut.
unutmak hiç de kolay değil kabul et.
omuzlarını öpen tabiatın dudakları vahşi.
yaralamak adına bütün temaslar.
zırhını parçalayan,
seni savunmasız bırakan
mızraklar hep bundan.
sanki yağmur yağsa
en çok senin saçların ıslanacak.
hani bir harp çıksa şehrin tenhalığında
ilk senin atların vurulacaklar.
öyle ya,
kimseye adres sormadan,
kaybolmanın sersem umursamazlığını
sahiplenir gibi yürümüştük bunca yolu.
bizim gidecek yerimiz kalmamıştı
kabul et.
sokakları bu kadar
sahiplenmemiz hep bundan.
bazı sokakları koşarak geçmek istedim ben hep.
elinde tuttuğun makas,
parmakların hep yarım.
öç almak istiyorsun sanki bir şeylerden.
canını yakanın ormanını ateşe vermek istiyorsun şüphesiz.
''beni kimin öldürdüğünü biliyorum sevgilim.'' diyorsun.
sözlerini unuttuğum o şarkıyı tekrar hatırlatıyorsun bana.
karşılaştığımız ilk savaşın açtığı yaraları gösteriyorsun.
''hep umut var.'' diyorsun.
hep umut, bak göğsümde hala o leke.
bazı sokakları koşarak geçmek istedim ben hep.
sevgilim,
hayat sürekli bir
mucizeye inandırmak istiyor beni.
''gökyüzüne bak!'' diyor inatla.
sen, ''hep umut var.'' diyorsun bana.
hiç umut yok sevgilim,
kabul et.
bir kere kaybolunca insan,
başladığı yere dönemiyormuş hiçbir zaman.
bazı sokakları koşarak geçmek istedim ben hep.
ne çok masal var sevgilim.
bunca masal hiç dokunmadı mı ellerine ?
hep çocuk kalmışsın, ne güzel.
belki de hep bundandır
rüyalarına giren ışıklı lunaparklar,
atlı karıncalar, çocuk sesleri.
peki ben sevgilim,
ben hangi masala sarılıp uyudum da
büyüdüm bu kadar.
bazı sokakları koşarak geçmek istedim ben hep.
kimseyi uyandırmadan, kapalıyken henüz pencereler.
uyanmanı istemedim.
rüyalarındaki o lunaparkta
karşılaşmak isterdim seninle
büyümeseydim eğer bu kadar.
ne çok masal var sevgilim.
ne çok rüya, ışıklı, lunaparklı.
ne çok makas, kör, paslı.
ne çok sokak var koşarak geçmek istediğim.
ama umut,
hiç umut yok sevgilim.
kabul et.
Fotoğraf: Nadia Maria